Com-Sci.Net

ใช่ ๆ จำได้ว่า วันแรกพบ เจอ ติ๊ดตี่ คุยกันจะซิ่วตั้งแต่วันแรกพบ
ณ ปัจจุบัน ก้อยัง อยู่จนปีสามแหละ


เหอ เร็วปาน แมวบินจริง ๆ แหละ

จำได้ว่าตอนที่รอรถรางหน้า บร.3

จะขึ้นรถไปตรวจร่างกายมั้ง


มีคนถามว่าใครเป็นเดกโอ(ลิมปิก)มั้ง

ไอ้เราก้อโคดอยากรู้เหมือนกานเเต่ไม่กล้าถามฮ่าๆ


เเล้ววิวก้อบอกเราเองๆเดกโอ เอ้ยืนอยู่ข้างวิวอ่ะ

ตอนเเรกแบบโหยยยยได้ยืนใกล้เดกโอฮ่าๆ

เเล้วทุกคนอ่ะก้อหันปายประมานว่าจิงดิๆๆฮ่าๆๆ

เเล้ววิวก้อบอกว่าเเต่โอเน็ตนะฮ่าๆๆๆ

ขำวิวไม่ไหวจะเคลียเธอเเรงตั้งเเต่เเรกจนถึงบัดเดี๋ยวนี้ฮ่าๆ

ปอลอ วันนั้นมีเเต่เดกแอดมินอย่างเดียวอ่ะวันสัมภาษณ์

มันเร็วจิงๆอะเหละ

จำได้ว่ามาแรก ๆไม่มีเพื่อนเลย จะคุยกับใครก้อไม่ค่อยกล้า

กลัวพูดแล้ว ทองแดงหล่น(คือการพูดกลางที่สำเนียงใต้ออกอย่างชัดเจน)

คนแรกในรุ่นที่จำได้ ก้อคือวีวี่
เพราะยืนอยู่หน้าเราตอนเข้าแถวรายงานตัววันสัมพาด ใส่ชุด นศ.มธ มาแล้วพ่อเข้าไปคุยด้วยเลยจำได้ หุหุ

ส่วนคนแรกที่คุยด้วยตอนนี้เค้าก้อได้ไปมีความสุขอยู่ที่มออื่นแล้ว ซันนี่ (เพื่อนรักตุ๊กติ๊ก เหอะๆๆ)

อยู่มาประมาณ 2-3 วัน ตุ๊กติ๊ก วิว ติ๊ดตี๋ มาชวนคุยชวนไปกินข้าวด้วย(มั้ง )ตอนเดินเจอกันที่สะพานตรง บร.2
ณ ตอนนั้นก้อยังไม่ค่อยกล้าคุยอยู่ดี ยังคงกลัวกรุงเทพอยู่ ช่วงแรกๆๆเครียดมากเลย

จนไปรับน้องแหละก้อยังไม่ค่อยรู้จักเพื่อนและไม่มีเพื่อนรู้จักเราเลย เข้าฐานกลางคืน ฐานแรกโดนประมาณว๊าก
เลยเกรงตกใจให้สมจริงหน่อย ร้องไห้เลยคับพี่น้อง พี่ๆตกใจกันใหญ่ เอาส้มมาให้กินด้วย ประมาณว่าปลอบอะนะ
เพราะเหตุนี่เหละตอนเล่นเกมพี่ๆเลยเรียกออกไปแล้วไปๆมาๆยังไงไม่รู้ได้ให้แสดงท่าเซเลอมูน ติดมาจนถึงกลางวันเลยโดน
เพื่อนในกลุ่มสีเขียวแปลงร่างซะ เป็นที่รุ้จักในรุ่นพี่และรุ่นเพื่อนหลายคน
และด้วยเหตุนี้เอง บวกกับการร้องเพลงเซ๊พบะในฐานตอนบ่าย ทำให้กลายมาเป็นแกนหญิงจนถึงทุกวันนี้ (มาได้ไงหว่า)

แล้วทุกอย่างก้อดำเนินการต่อไปในเส้นทางที่มันควรจะเป็น อยากจะเป็น หรือใครสั่งให้เป็น

สุดท้ายอยากบอกแกเพื่อนๆชาวเฮาทุกคนว่า ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกการช่วยเหลือ ขอบคุณมิตรภาพที่มีให้กันตลอดมา
บอกตามตรงว่าถ้าไม่มีเพื่อนๆเราคงท้อและเหนื่อยกว่านี้เยอะ เพราะแค่เราเพียงคนเดียวคงไม่สามารถทำงานต่างๆที่ผ่านมาทั้งหมดได้

แล้วมันก้อเป็นอย่างนี้นั้นแล

ปล1.มีเพื่อนเคยบอกตอนแรกเห็นคิดว่าแต่เรียบร้อยมาก แต่อยากบอกว่าโดนส่วนตัวแตจะไม่ทำตัวแรง ถ้าคิดว่าทำไปแล้วจะไม่เด่น 555

ปล.2 ได้บทเรียนข้อหนึ่งว่าเด้กรุ่นเราเลือกแกนจากความบ้า

ปล.3 MMLE โทดทีนะเพื่อนที่มีเพื่อนเป็นแกนอย่างเราเลยทำให้เพื่อนๆเหนื่อยยิ่งขึ้น ทั้งที่ไม่ต้องทำก้อได้
(เคยได้ยินเพื่อนบอก ที่กรุทำอยู่เนี่ยเพราะมึงนะ)

ปล.4 ไหนๆก้อร่วมชะตากรรมกันมากว่า 2 ปีแล้ว หวังว่างานต่อๆไปก้อจะได้รับความร่วมมือที่ดีจากเพื่อนๆทุกคน รวมทั้งน้องๆพี่ๆด้วย

ปล.5 ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณจริงๆ

โย่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เขาเรียกว่าทามเเบบเต็มใจฮ่าๆ

เหนื่อยเเต่ก้อสนุกนะ

บางทีเหนื่อยมีปัญหารัยงี้

มันก้อมีท้อกานบางอ่ะ

เอ้ก้อพูดอ่ะที่ทำเนี้ยเพราะตั้งก่าเเตหรอกนะ

ม่ะงั้นม่ะทำเเล้วเเม่งเบื่อรัยงี้ มันก้อมีบางอารมฮ่าๆๆๆ

ปี 1
ความรู้แรกที่รู้ว่าติด "ไม่อยากเข้าที่นี่เลยว่ะ" (เรื่องนี้ ทำให้ทะเลาะกะพ่อแม่)

วันสัมภาษณ์ พ่อแม่ลงทุนลางาน 1 วัน เพื่อมาส่งเรา มาเป็นกำลังใจให้ (จริงๆคือไม่ให้เราหนีไปไหน)
เพื่อนคนแรกที่รู้จักตอนสัมภาษณ์ คือ ฟิว

ไม่ได้เข้าร่วมเลยสักงาน ทั้งรับน้องมหาวิทยาลัย รับน้องวิทยา รับน้องโต๊ะ รับน้องคอม (แม้กระทั่งปฐมนิเทศน์มาหวิทยาลัยก็ไม่ได้ไป)

เข้าเรียนครั้งแรกๆก็ไม่ได้สุงสิงกะใคร เพราะไม่ได้ตั้งใจว่าจะเรียน
แต่ว่าดันได้เรียน EL172 ตั้งแต่แรก เลยไปนั่งเรียนกะ เอ้ชาย แล้วก็ แป้ง (และมีชายอีกคน ไอ่ตี้ มาเพราะติดหญิง)

ชีวิตต่อจากนั้น เพื่อนๆก็คงรู้กันแล้ว..
(ความจริงก็อยากพิมพ์ แต่มันจะยาวเต็มหน้า.. แอบนึกว่าอัพสเปซเลยนะนี่)

เพื่อนรักคนหนึ่งใน MMLE wrote:...................

ปล.3 MMLE โทดทีนะเพื่อนที่มีเพื่อนเป็นแกนอย่างเราเลยทำให้เพื่อนๆเหนื่อยยิ่งขึ้น ทั้งที่ไม่ต้องทำก้อได้
(เคยได้ยินเพื่อนบอก ที่กรุทำอยู่เนี่ยเพราะมึงนะ)

.....

ก็ถ้าเป็นคนอื่น ก็คงไม่ยุ่งด้วยหรอก..
เรามีความคิดพอที่จะวินิจฉัยเพื่อน.. แยกแยะสิ่งที่ดีออกจากสิ่งที่ธรรมดา หรือสิ่งที่ต่ำกว่านั้น
เราอยู่กับเพื่อนเพราะนิสัย เราไม่ได้ต้องการความจริงใจที่หลอกลวง

oley wrote:จำได้ว่าตอนที่รอรถรางหน้า บร.3

จะขึ้นรถไปตรวจร่างกายมั้ง


มีคนถามว่าใครเป็นเดกโอ(ลิมปิก)มั้ง

ไอ้เราก้อโคดอยากรู้เหมือนกานเเต่ไม่กล้าถามฮ่าๆ


เเล้ววิวก้อบอกเราเองๆเดกโอ เอ้ยืนอยู่ข้างวิวอ่ะ

ตอนเเรกแบบโหยยยยได้ยืนใกล้เดกโอฮ่าๆ

เเล้วทุกคนอ่ะก้อหันปายประมานว่าจิงดิๆๆฮ่าๆๆ

เเล้ววิวก้อบอกว่าเเต่โอเน็ตนะฮ่าๆๆๆ

ขำวิวไม่ไหวจะเคลียเธอเเรงตั้งเเต่เเรกจนถึงบัดเดี๋ยวนี้ฮ่าๆ

ปอลอ วันนั้นมีเเต่เดกแอดมินอย่างเดียวอ่ะวันสัมภาษณ์

ยังจำได้อีกน่ะเอ้ แต่อะไร point ของเรื่องคือตอนนั้นเรา ...... กะ.....

อิอิ


ก้อคนมันแรง ก้อต้องแรงเด่ะจริงม่ะ

ฮ่าๆๆ

AI of Game wrote:ปี 1
ความรู้แรกที่รู้ว่าติด "ไม่อยากเข้าที่นี่เลยว่ะ" (เรื่องนี้ ทำให้ทะเลาะกะพ่อแม่)
.....

โดนสุด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เหมือนกันเลย

แล้วอะไร รับน้องมหาลัยก้อไม่ได้ไปเหมือน กัน รับน้องภาคก้อไม่ได้ไป
แต่อะไรครับ มันทำให้เซ็งมาจนถึงปัจจุบัน

โอ... กระทู้เรียกน้ำตา 555+ อ่านแล้วซึ้งทุกที (เป็นคนบ่อน้ำตาตื้น)

คิดไปคิดมาก็นึกถึงภาพที่ผ่านมาเนอะ ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ฯลฯ

มันทำให้พวกเราเข้มแข็งขึ้น และอยู่ด้วยความเข้าใจกัน

นึกถึงคืนที่สองของวันรับน้องเมื่อปีทีแล้วเนอะ

มันทำให้เรารู้จัก เพื่อนๆ มากขึ้น ^__^

ต้องขอบคุณทุกๆ คนสำหรับความช่วยเหลือ และความเข้าอกเข้าใจ นะ

เล่าความหลังยังกะคนแก่ เรายังไม่แก่เท่าไหร่เลย เรียนปี1ใหม่ได้สบาย 555+

อ่านของเพื่อนๆแล้วก็รู้สึกดีนะ ^_^

ปล. ยังไงก็ไม่ได้อยากเรียนคอมอยู่ดี เลยไม่มีอดีตจะเล่า...

เห็นแล้วก็อยากทำหนังสือรุ่นของกลุ่ม
ไม่อยากได้ งองแงง แบบเฟรนชิป
(เพราะแต่ละเล่มไม่เหมือนกัน มันไม่ official อะ)

แต่พิมพ์แค่ไม่กี่เล่มมันจะคุ้มรึไงเนี่ย

ก็รู้สึกดีอ่าว่าได้มาเจอเพื่อนๆที่นี่

ตอนแรกคิดว่าจะปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆไม่ได้

คือว่าถ้าไม่สนิทจิงๆก็จะไม่อยากคุยกับใคร

ก็ยังดีว่ามีปอเป็นเพื่อนตั้งแต่ ม.ปลายมา

คนแรกที่เราคุยด้วยสนิทด้วยคงเป็น ญา อะ เพราะว่าเรียน EL172 ด้วยกัน

และก็ไม่ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้นหลายๆคน

รู้สึกว่าเจอเพื่อนดีๆเยอะมากเลย ยังจำได้เลยตอนแรกๆ

ยังกลับบ้าน และนัดเพื่อนๆกลับรถเมล์ด้วยกาน

3 ปีแล้วนะมันช่างไวอะไรเช่นนี้อ่า

และช่วงทำงานก็เห็นเพื่อนๆร่วมมือกานอย่างดี

ทำอย่างดีที่สุด กระแตกับตั้งทำงานเหนื่อยมากๆๆ

ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆๆ ยังไงก็มีไรให้เพื่อนๆช่วยได้เสมอ

ยังไงเพื่อนก็ไม่มีวันทิ้งกัน

หลายคนนะ ที่คอยรับฟังสิ่งที่เรามีปัญหาเสมอ ไงก็ขอบคุณมากๆน้า

^^

เออเนอะ...ไปวันแรกพบมา คือมันทำให้รู้ว่า "กูแก่แล้วจริงจริ๊งงงง"
แบบว่าเหมือนเพิ่งไปมาเลยอ่ะวันแรกพบเนี่ย ทั้งๆที่ผ่านมาสองปีสามปีแล้ว

แรกๆก้อคิดว่า จะมีใครคบกูมั้ยเนี่ย เพราะเรามันคนมนุษยสัมพันธ์แย่
แต่ก้อเอาวะ ใจกล้าๆไว้ก่อน คุยมันไปเรื่อยๆ

จำได้ว่าเพื่อนคนแรกในวิดคอมเลยก้อคือเอ้ เพราะไปเจอกันวันแรกพบ นั่งใกล้กัน...
เลยได้คุยกัน ... แต่เหมือนเอ้มันไม่อยากคุยกะตุ๊กว่ะ ฮ่าๆๆๆ
แต่ก้อคุยกันเรื่อยๆมาเนอะ
จากนั้นก้อรู้จักกะอุ่นเพราะอุ่นมาป้อนข้าวให้กิน
จากนั้นก้อเป็นพัด(ผู้ซึ่งซิ่วไปแล้ว)
บลาๆๆๆๆๆๆ

ตอนเรียนปีหนึ่งวันแรกเลยก้อไปเรียนกะติ๊ดตี่
ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้ววิวกะติ๊ดตี่รู้จักกัน เราเลยได้รู้จักกะวิว
แล้วก้อรู้จักกันตามมา บลา บลา บลา ...

ผ่านมาสองปีกว่า ผ่านเรื่องอะไรมาเยอะเนอะ
ย้อนกลับไปมองดูเหมือนจะได้ทำอะไรๆเยอะแยะไปหมด
อาจจะเพราะมีเพื่อนเป็นแกนอย่างที่แตบอก (แต่ตุ๊กเลือกแตเป็นแกนว่ะ ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ฮ่าๆๆ)

ทำนั่นทำนี่ รั่วอย่างโง้นรั่วอย่างงี้ บ้าบอกันไปเรื่อยยย

ณ จุดจุดนี้ ก็ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยเข็นตุ๊กให้เรียนเรื่อยมา

ปล. MMLE(และพันธมิตร) ขอบคุณหลายๆ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเพื่อนที่ทั้งบ้าและดีขนาดนี้ (โอ้ววซึ้ง ปาดน้ำตา)
ปล สอง. ขอบคุณ คนที่คุณก้อรู้ว่าใคร ที่ช่วยสร้างความมั่นคงทางด้านอารมณ์และจิตใจให้ชาวเราเรื่อยมา

ยาวเว่อร์ยังกะอัพสเปซ มาร่วมด้วยช่วยกันแก่

oley wrote:

nico_robin wrote:
ยาวเว่อร์ยังกะอัพสเปซ มาร่วมด้วยช่วยกันแก่

เอ๊าคิดว่าตุ๊กอัพสเปซฮ่าๆๆๆ

กำ (+ ปั้ม )